Wszystkie pasożyty potrzebują mechanizmu do rozprzestrzeniania się na nowych żywicieli indywidualnych. Pasożyty dolnego odcinka przewodu pokarmowego zazwyczaj wydalają jaja w kale żywiciela. Pasożyty odżywiające się tkankami, takie jak Trichinella spiralis (przyczyna włośnicy), polegają na tym, że nowi żywiciele zjadają tkanki swojego aktualnego żywiciela. W przypadku członków rodziny Onchocercidae, których dorosłe osobniki żyją w „zamkniętym” układzie krwionośnym kręgowców, przeniesienie na nowego żywiciela odbywa się poprzez stadium mikrofilarii, przy pomocy krwiożerczych stawonogów-wektorów.

System ten jest widoczny w cyklu życiowym Elaeophora schneideri. Dorosłe osobniki E. schneideri zazwyczaj przebywają w tętnicy szyjnej swojego żywiciela ostatecznego, jelenia muła. Samica może mieć do 12 cm (prawie 5 cali) długości, i uwalnia mikrofilarie, które mierzą 207 na 13 μm (lub 0,008 na 0,00051 cala) do krwiobiegu żywiciela. Przepływ krwi przenosi mikrofilarie z dala od samicy w tętnicy szyjnej, bezpośrednio do rozgałęzień tętnic głowy i twarzy. Ze względu na ich wielkość, mikrofilarie łatwo przechodzą przez kolejne mniejsze naczynia, stając się fizycznie osadzone w małych naczyń włosowatych w pobliżu powierzchni skóry twarzy i głowy.

Zwabiony przez dwutlenek węgla wydychanego przez jelenia muła, krwiożercze samice muchy końskiej często ląduje na głowie lub twarzy do paszy. Mucha końska wykorzystuje swoje nożycowate aparat gębowy do cięcia powierzchni skóry, tworząc basen krwi, którą pobiera poprzez swoje ssące aparat gębowy. Mikrofilarie, które znajdowały się tuż pod powierzchnią skóry, są wystarczająco małe, aby mogły zostać połknięte w całości przez muchę końską. Po dostaniu się do wnętrza muchy, mikrofilarie przedostają się przez ścianę żołądka i po około dwóch tygodniach dojrzewają do postaci larw. Larwy te migrują do głowy i narządów gębowych muchy końskiej i dostają się do krwiobiegu innego żywiciela kręgowego, gdy mucha końska ponownie się pożywi.

.