Poprzedzony przez	Poprzedzony przez
. . . Wessex Sussex Essex Kent Dumnonia Mercia Wschodnia Anglia Northumbria Welsh Marches Pryncypium Walii	. Wielka Brytania
Dzisiejsza część	Wielka Brytania

Królestwo Anglii (Anglo-Norman) było suwerennym państwem na wyspie Wielka Brytania od 927r, kiedy to wyłoniło się z różnych anglosaskich królestw, aż do 1707 roku, kiedy to zjednoczyło się ze Szkocją, tworząc Królestwo Wielkiej Brytanii.

W dniu 12 lipca 927, różne anglosaskie królestwa zostały zjednoczone przez Æthelstan, aby utworzyć Królestwo Anglii. W 1016 r. królestwo stało się częścią Imperium Morza Północnego Knuta Wielkiego, unii personalnej między Anglią, Danią i Norwegią. Podbój Anglii przez Normanów w 1066 r. doprowadził do przeniesienia stolicy Anglii i głównej rezydencji królewskiej z anglosaskiego Winchesteru do Westminsteru, a londyńskie City szybko stało się największym i głównym centrum handlowym Anglii: Normanów 1066-1154, Plantagenetów 1154-1485, Tudorów 1485-1603 i Stuartów 1603-1714. Wszyscy angielscy monarchowie po 1066 r. ostatecznie twierdzą, że wywodzą się od Normanów.

Zakończenie podboju Walii przez Edwarda I w 1284 r. sprawiło, że Walia znalazła się pod kontrolą korony angielskiej. Edward III (panował w latach 1327-1377) przekształcił Królestwo Anglii w jedną z najpotężniejszych potęg militarnych w Europie; za jego panowania nastąpiły również istotne zmiany w prawodawstwie i rządzie – w szczególności ewolucja angielskiego parlamentu.

Od lat czterdziestych XIII w. królowie Anglii zgłaszali również pretensje do korony francuskiej, ale po wojnie stuletniej i wybuchu Wojny Róż w 1455 r. Anglicy nie byli już w stanie dochodzić swoich francuskich roszczeń i stracili wszystkie ziemie na kontynencie, z wyjątkiem Calais.

Po zawirowaniach związanych z Wojnami Róży dynastia Tudorów rządziła w okresie angielskiego renesansu i ponownie rozszerzyła angielską władzę monarchiczną poza Anglię właściwą, doprowadzając do pełnej unii Anglii i Księstwa Walii w 1542 roku. Henryk VIII nadzorował angielską reformację, a jego córka Elżbieta I (panowała w latach 1558-1603) elżbietańską reformację religijną, w międzyczasie ustanawiając Anglię wielkim mocarstwem i kładąc podwaliny pod Imperium Brytyjskie, roszcząc sobie prawo do posiadania posiadłości w Nowym Świecie.

Od wstąpienia Jakuba VI i I w 1603 roku, dynastia Stuartów rządziła Anglią w unii personalnej ze Szkocją i Irlandią. Pod rządami Stuartów królestwo pogrążyło się w wojnie domowej, która zakończyła się egzekucją Karola I w 1649 r.

Monarchia powróciła w 1660 r., ale wojna domowa ustanowiła precedens, że angielski monarcha nie może rządzić bez zgody parlamentu. Koncepcja ta została prawnie ugruntowana w ramach Chwalebnej Rewolucji z 1688 r.

Od tego czasu królestwo Anglii, jak również jego następca – Wielka Brytania, funkcjonowały w praktyce jako monarchia konstytucyjna. 1 maja 1707 roku, na mocy Aktów Unii 1707 roku, królestwa Anglii i Szkocji połączyły się, tworząc Królestwo Wielkiej Brytanii.

Obrazy dla dzieci

• 

  Król Jan podpisuje Magna Carta w Runnymede w 1215 roku

• 

  Oliver Cromwell zjednoczył siłą całe Wyspy Brytyjskie i utworzył Wspólnotę Narodów

• 

  PiętnastowiecznaXVI-wieczna miniatura przedstawiająca zwycięstwo Anglików nad Francją w bitwie pod Agincourt

• 

  Portret Elżbiety I wykonany dla upamiętnienia klęski hiszpańskiej Armady (1588) przedstawionej na drugim planie

.