Przez pewien czas w XIX wieku, ptasie odchody były wielkim biznesem.

Popyt na guano – używane jako nawóz rolniczy, jak również źródło saletry do prochu strzelniczego – był tak wysoki, że rząd USA uchwalił nowe prawa, pozwalające na roszczenia odległych ziem bogatych w ptasie pozostałości.

„Ilekroć jakikolwiek obywatel Stanów Zjednoczonych odkryje złoże guana na jakiejkolwiek wyspie, skale lub kluczu, nie będącej pod legalną jurysdykcją jakiegokolwiek innego rządu i nie zajętej przez obywateli jakiegokolwiek innego rządu, oraz wejdzie w jej pokojowe posiadanie i zajmie ją, taka wyspa, skała lub klucz mogą, według uznania prezydenta, zostać uznane za należące do Stanów Zjednoczonych.” – pierwsza sekcja Guano Islands Act

Położona mniej więcej w połowie drogi między Hawajami a Wyspami Cooka na południowym Pacyfiku, Wyspa Jarvisa została po raz pierwszy odkryta w 1821 roku przez kapitana Browna z brytyjskiego statku Eliza Frances, należącego do Edwarda, Thomasa i Williama Jarvisów. Stany Zjednoczone rościły sobie prawo do niezamieszkanej wyspy koralowej w 1857 roku na mocy ustawy o wyspach Guano.

Mała wyspa była wyraźnie nieprzystosowana do podtrzymywania życia ludzkiego, z surowym, niezadaszonym klimatem równikowym, bez naturalnych portów, bez źródeł słodkiej wody innych niż rzadkie opady deszczu i praktycznie bez życia roślinnego.

Na przekór przeciwnościom losu, Amerykanie zbudowali małą infrastrukturę miejską, aby wspierać wydobycie guana, które trwało na wyspie przez ponad dwadzieścia lat. W 1878 roku wyspa (i 8000 ton wydobytego guana) została opuszczona. W następnych latach, kilka odważnych dusz próbowało bezskutecznie odzyskać cenny majątek. Skromny nagrobek upamiętnia jedną samotną duszę, dozorcę wyspy porzuconego na Jarvis, który w końcu popełnił samobójstwo w „rozpaczy napędzanej ginem”.”

Dramatyczna katastrofa statku w 1913 roku przyniosła wyspie kolejnych gości i dostarczyła materiału na szorstkie szałasy zbudowane dla kolonistów w ramach ambitnego, ale nieudanego programu osadnictwa rządu USA w 1935 roku. Wyspa została później ostrzelana zarówno przez USA (w celu zniszczenia wszelkich pozostałych schronień), jak i Japończyków podczas II wojny światowej.

Dzisiaj wyspa jest ponownie opuszczona, stanowi część Pacific Remote Islands Marine National Monument i jest odwiedzana jedynie przez US Department of Fish and Wildlife oraz Straż Przybrzeżną. Zewnętrzne odwiedziny są ściśle ograniczone i generalnie dostępne tylko dla badaczy i naukowców.

Ponad sto wysp zostało ostatecznie zgłoszonych w ramach Guano Islands Act, ale większość z nich nie jest już zgłoszona lub administrowana przez USA – pozostało tylko kilkanaście.

.