Hiperlipidemia i nadciśnienie tętnicze występują powszechnie w populacji i są niezależnymi czynnikami ryzyka powikłań sercowo-naczyniowych. Łączne występowanie nadciśnienia tętniczego i hipercholesterolemii znacznie zwiększa ryzyko powikłań sercowo-naczyniowych. Pacjenci z grupy wysokiego ryzyka muszą być wcześnie zidentyfikowani i odpowiednio leczeni, aby uniknąć powikłań. Celem leczenia przeciwnadciśnieniowego jest obniżenie średniego ciśnienia rozkurczowego do wartości poniżej 90 mm Hg, a ciśnienia skurczowego do wartości poniżej 140 mm Hg. Cele ustalone dla poziomu lipidów u tych pacjentów to cholesterol całkowity mniejszy lub równy 200 mg/dl, cholesterol LDL mniejszy lub równy 135 mg/dl i triglicerydy mniejsze lub równe 200 mg/dl. Pierwszym krokiem w leczeniu pacjentów zarówno z hiperlipidemią, jak i nadciśnieniem tętniczym jest poszukiwanie przyczyn leżących u podłoża obu chorób oraz podjęcie odpowiednich działań terapeutycznych. Leczenie niefarmakologiczne tych pacjentów z grupy wysokiego ryzyka obejmuje redukcję masy ciała, odpowiednie postępowanie dietetyczne, w tym ograniczenie spożycia alkoholu i soli, zaprzestanie palenia tytoniu oraz zwiększenie aktywności fizycznej. Jeśli konieczne jest farmakologiczne leczenie przeciwnadciśnieniowe, należy preferować leki pozbawione niekorzystnego wpływu na stężenie lipidów i lipoprotein. Jeśli oprócz diety konieczne jest leczenie farmakologiczne w celu zmniejszenia stężenia cholesterolu, lekiem pierwszego wyboru są obecnie sekwestranty kwasów żółciowych. Jeśli uda się ustalić długoterminowe bezpieczeństwo stosowania inhibitorów reduktazy HMG CoA, leki te będą stanowiły duży postęp w terapii hipercholesterolemii.