Wprowadzona w XVIII wieku, dysartykulacja stawu biodrowego była uważana za jedną z najbardziej radykalnych operacji wykonywanych z powodu urazu lub choroby kończyny dolnej. Wysoka zachorowalność i śmiertelność związana z tym zabiegiem sprawiła, że był on rzadko wykonywany. Szczęśliwie do dnia dzisiejszego pozostaje on niezwykle rzadki. Od czasu opisania pierwszej udanej dysartykulacji stawu biodrowego dokonało się wiele istotnych postępów. Ogólna opieka medyczna uległa znacznej poprawie, a rozwój znieczulenia, leków przeciwbólowych, antybiotyków i transfuzji krwi spowodował znaczne zmniejszenie zachorowalności związanej z tą dramatyczną operacją. Niniejszy przegląd historii dysartykulacji stawu biodrowego przedstawia ewolucję chirurgiczną operacji, wskazania do jej wykonania i stosowane techniki. Opiera się na wczesnych doświadczeniach i preferowanych technikach chirurgów z XIX wieku, z pewną dyskusją na temat metod stosowanych w celu zmniejszenia krwawienia śródoperacyjnego. Opisano również dalszy rozwój technik w XX wieku wraz z dyskusją na temat ewolucji amputacji tylnej ćwiartki.