(Photo: Squelle)

Wojna 1812 roku zakończyła się remisem między Stanami Zjednoczonymi a Wielką Brytanią. Ale mogła się skończyć źle dla Stanów Zjednoczonych, szczególnie w drugiej połowie 1814 roku. Dlatego po wojnie prezydent Madison przyrzekł wzmocnić zdolności militarne kraju.

W obu wojnach – rewolucyjnej i 1812 roku – Brytyjczycy dokonali inwazji w dół jeziora Champlain w nadziei na przecięcie Ameryki na dwie części. Aby zapewnić, że to się już nigdy nie powtórzy, administracja Madisona nakazała budowę nowoczesnego, ciężkiego fortu na nowojorskim brzegu jeziora Champlain. Nazwała to miejsce Fortem Montgomery na cześć generała Richarda Montgomery’ego, bohatera amerykańskiej wojny rewolucyjnej.

Inżynierowie rozpoczęli budowę fortu w 1816 roku. Umieścili Fort Montgomery na Island Point, małym cyplu wysuniętym na północny kraniec jeziora Champlain. Fort, gdy zostanie ukończony, będzie miał kształt ośmiokąta i wysokie na 30 stóp kamienne mury, na których rozmieszczono 125 armat. Żaden brytyjski okręt wojenny nie mógł przepłynąć obok niego bez wejścia pod ciężki ogień.

Był tylko jeden mały problem z fortem. Z powodu błędu w pomiarach, został on przypadkowo zbudowany pół mili na północ od granicy kanadyjskiej.

Oops!

Podług traktatu paryskiego z 1783 roku, granicą między Nowym Jorkiem a Quebekiem był 45 równoleżnik. Jednak wcześniejsze rozumienie położenia tej linii szerokości geograficznej było błędne.

Geodeci odkryli ten fakt w 1818 roku. W tym momencie Stany Zjednoczone wydały już 275 000 dolarów na budowę, co było wówczas sporą sumą pieniędzy. Rząd USA natychmiast nakazał wstrzymanie budowy i opuścił to miejsce. Fort Montgomery stał się znany jako „Fort Blunder.”

Dopiero w 1842 roku USA i Wielka Brytania rozwiązały tę kwestię. Traktat Webster-Ashburton przewidywał, że pierwotne rozumienie granicy będzie przeważać:

stara linia graniczna zbadana i oznaczona przez Valentine’a i Collinsa przed rokiem 1774, jako 45 stopień szerokości geograficznej północnej, i która była znana i rozumiana jako linia rzeczywistego podziału między Stanami Nowy Jork i Vermont z jednej strony, a Brytyjską Prowincją Kanady z drugiej; oraz, od wspomnianego punktu przecięcia, na zachód wzdłuż wspomnianej linii podziału, tak jak była ona znana i rozumiana, do rzeki Irokez lub rzeki Se Lawrence.

Budowę wznowiono w 1844 roku, po tym jak lokalni mieszkańcy spędzili ponad dwie dekady na plądrowaniu terenu w poszukiwaniu kamienia. Była używana i obsadzona aż do lat 20-tych, kiedy to rząd USA sprzedał ją na aukcji. Więcej zdjęć można zobaczyć tutaj.