Sławna konsorta francuskiego króla Henryka II, Diane de Poitiers urodziła się z arystokratycznych rodziców w zamku Saint-Vallier, we francuskich Alpach. W wieku piętnastu lat poślubiła Ludwika de Breze, dworzanina i wnuka króla Karola VII. Po śmierci męża w 1531 r. załatwiła, by jego tytuł seneszala (przedstawiciela króla) Normandii przeszedł w jej ręce, zamiast pozwolić, by urząd ten wrócił do króla, co było tradycyjną praktyką. Po objęciu tronu przez Franciszka I, Diane stała się towarzyszką jego synów. Gdy Franciszek został pojmany w bitwie pod Pawią w 1525 r., w zamian za wolność oddał swoich synów, Franciszka i Henryka, jako zakładników. Gdy Henri wrócił do Francji w wieku dwunastu lat, Diane została jego wychowawczynią i przewodniczką. Oboje stali się sobie bliscy, a gdy Henri dojrzał, zakochał się w swojej mentorce.

Na długo przed tym, jak Henryk został królem Francji w 1547 roku, Diane stała się jego ulubioną kochanką, doradcą i towarzyszką. Jako król, Henryk powierzał jej ważną korespondencję i dokumenty, a także polegał na jej radach w ważnych sprawach państwowych. Diane zdobyła większy autorytet na francuskim dworze niż królowa Henryka, Katarzyna Medycejska, i mimo że Katarzyna była daleką kuzynką Diane, ich rywalizacja o uczucia Henryka uczyniła z nich zgorzkniałych wrogów. Henryk faworyzował Diane, nakazując wybudowanie dla niej zamku Anet, nadając jej tytuł księżnej Etampes, a także pozwalając jej na posiadanie klejnotów koronnych i zamku Chenonceau, jednej z najwspanialszych rezydencji królewskich w Europie. Jednak w 1559 roku Henryk zmarł od ran odniesionych w pojedynku, a wkrótce potem jego zazdrosna królowa, Katarzyna, przejęła klejnoty koronne i na stałe wygnała Diane z Chenonceau.