Adelchi Negri, asystent patologa pracującego w laboratorium Camillo Golgi, zaobserwował te inkluzje u królików i psów chorych na wściekliznę. Wyniki te zostały przedstawione w 1903 roku na spotkaniu Towarzystwa Medyczno-Chirurgicznego w Pawii. Amerykańska patolog Anna Wessels Williams dokonała tego samego odkrycia, ale ponieważ Negri opublikował swoje wyniki jako pierwszy, ciała noszą jego imię.

Negri był przekonany, że inkluzje były pasożytniczym pierwotniakiem i czynnikiem etiologicznym wścieklizny. Jednak jeszcze w tym samym roku Paul Remlinger i Rifat-Bey Frasheri w Konstantynopolu oraz, osobno, Alfonso di Vestea w Neapolu wykazali, że czynnikiem etiologicznym wścieklizny jest filtrowany wirus. Negri kontynuował do 1909 roku próbę udowodnienia, że inkluzje wewnątrzmózgowe nazwane jego imieniem odpowiadają etapom cyklu rozwojowego pierwotniaka.

Pomimo jego błędnej hipotezy etiologicznej, odkrycie Negriego stanowiło przełom w szybkiej diagnostyce wścieklizny, a wykrywanie ciałek Negriego, przy użyciu metody opracowanej przez Annę Wessels Williams, pozostało podstawowym sposobem wykrywania wścieklizny przez następne trzydzieści lat.

.