Archiwum fotograficzne Boba Fitcha, © Stanford University Libraries
Uznany przez Martina Luthera Kinga za inicjatora Krucjaty Dziecięcej podczas Kampanii Birmingham w 1963 roku, James Bevel wyłonił się jako lider praw obywatelskich z szeregów ruchu studenckiego w Nashville, Tennessee. Bevel był u boku Kinga podczas wielu głównych kampanii Southern Christian Leadership Conference (SCLC) i był w Lorraine Motel w czasie zabójstwa Kinga w 1968 roku.
Bevel urodził się w Itta Bena, Mississippi, w dniu 19 października 1936 roku. Służył w rezerwie marynarki wojennej USA w 1954 i 1955 roku przed wstąpieniem do American Baptist Theological Seminary w Nashville, Tennessee. W 1959 r. został wyświęcony na baptystycznego pastora i został pastorem w Chestnut Grove Baptist Church. W tym okresie Bevel dołączył do kolegi z seminarium Johna Lewisa, Diane Nash z Fisk University i Jamesa Lawsona z Vanderbilt w ruchu Nashville, który zainicjował lokalną kampanię protestacyjną na początku lutego 1960 roku. W tym samym roku Bevel i inni działacze z Nashville wzięli udział w spotkaniu założycielskim Studenckiego Komitetu Koordynacyjnego Bez Przemocy (SNCC) na Uniwersytecie Shaw. Bevel i Nash pomagali w prowadzeniu Objazdów Wolności w 1961 roku i pobrali się jeszcze w tym samym roku. W 1962 roku Bevel opuścił SNCC, by zostać sekretarzem terenowym Missisipi w SCLC.
Bevel i Nash przenieśli się do Alabamy wiosną 1963 roku i odegrali wiodące role, wraz z Dorothy Cotton, Andrew Youngiem, Bernardem Lee, Fredem Shuttlesworthem i Alabama Christian Movement for Human Rights, w kampanii na rzecz desegregacji Birmingham. Ponieważ liczba dorosłych uczestników, którzy byli gotowi pójść do więzienia malała, Bevel zaczął werbować czarnych studentów z liceów, szkół wyższych i kościołów w Birmingham do udziału w protestach. Masowe demonstracje studentów wywołały gwałtowną reakcję policji, która zwróciła uwagę całego kraju na Birmingham. Tydzień później przywódcy miasta osiągnęli porozumienie z liderami ruchu.
Przygotowując się do pracy nad ruchem rejestracji wyborców w Alabamie, którego kulminacją był późniejszy marsz z Selmy do Montgomery w 1965 roku, Bevel poinformował Kinga, że potrzeba więcej personelu, aby zbudować ruch bez przemocy w Alabamie. Bevel obawiał się, że aktywiści, którzy nie byli oddani idei niestosowania przemocy, przeprowadzali „demonstracje dla samych demonstracji”, a taktyka ta prowadziła do „zamieszek i śmierci”. Radził: „Aby zrównoważyć te tendencje, niestosujący przemocy muszą zaprojektować i zrealizować program, który przekona większą liczbę Murzynów o skuteczności niestosowania przemocy i jej zasadach.” Bevel dalej błagał Kinga, by zaangażował „cały personel non-violent” do projektu w Alabamie (Bevel, 13 kwietnia 1964). Jego naciski opłaciły się i na spotkaniu sztabu wykonawczego w maju 1964 roku King zalecił SCLC zwiększenie swojej obecności w Alabamie. Bevel kierował tym wysiłkiem jako szef Wydziału Akcji Bezpośredniej SCLC.
Bevel przeniósł się do Chicago w 1965 roku, aby rozpocząć kładzenie podwalin pod pozbawione przemocy północne działania na rzecz praw obywatelskich. Bevel został dyrektorem krajowym Wiosennego Komitetu Mobilizacyjnego do Zakończenia Wojny w Wietnamie w 1967 roku, a w następnym roku dołączył do Kinga w wysiłkach zmierzających do wygrania strajku pracowników sanitarnych w Memphis. Bevel opuścił SCLC po śmierci Kinga i zaangażował się w działalność Partii Republikańskiej oraz w Marsz Miliona Ludzi w 1995 roku. Zmarł 19 grudnia 2008 roku na raka trzustki.
.