Wspominamy Jakuba, syna Zebedeusza, zwanego też Jakubem Większym, który był jednym z Dwunastu Apostołów, 30 kwietnia według kalendarza juliańskiego. Kościół Chrystusowy nazywany jest w Credo Kościołem Apostolskim, ponieważ zbudowany jest na fundamencie apostołów i proroków, a sam Jezus Chrystus jest głównym kamieniem węgielnym (Ef 2,20). Apostoł Jakub, syn Zebedeusza, jest jednym z kamieni węgielnych Kościoła, dlatego też każdy chrześcijanin powinien znać podstawowe fakty z życia tych, na których opiera się budowla naszego Kościoła. Naszym dzisiejszym celem jest przybliżenie wam najważniejszych faktów z życia apostoła Jakuba.

1. Jakub i jego brat Jan byli synami Zebedeusza i jak ich ojciec łowili ryby w Jeziorze Galilejskim. Imię ich matki nie jest wspomniane nigdzie, z wyjątkiem Ewangelii Marka, gdzie jest ona nazywana Salome. Jezus Chrystus powołuje ich na swoich apostołów zaraz po Piotrze i Andrzeju: I idąc dalej od tego miejsca, ujrzał dwóch innych braci, Jakuba, syna Zebedeusza, i Jana, brata jego, na statku z Zebedeuszem, ojcem ich, naprawiających sieci, i wezwał ich. (Mat. 4:21). Jakub i Jan natychmiast opuścili swego ojca i poszli za Jezusem. Święty Jan Chryzostom podkreśla, jak bardzo byli ubodzy, skoro musieli naprawiać sieci zamiast kupować nowe. Błogosławiony Teofilakt z Ochrydy pyta, dlaczego opuścili ojca i sugeruje, że to dlatego, iż Zebedeusz, ich ojciec, nie wierzył w Chrystusa. Święty Grzegorz Dialogista, papież rzymski, chwali obu braci i mówi, że udało im się zdobyć Królestwo Niebieskie za cenę łodzi i starych sieci rybackich.

2. Pan nadał Szymonowi nowe imię Piotr, co oznacza „skała”; podobnie nadał braciom Zebedeuszom przydomek Boanerges, czyli „Synowie Gromu”. Co chciał przez to powiedzieć? Chryzostom wskazuje, że Jezus uczynił to, aby pokazać wszystkim, że jest tym samym Bogiem, który dał ludziom Stary Testament i który ma władzę przemianowania ludzi: przemianował Abrama na Abrahama itd. Św. Filaret (Drozdow) wyjaśnia, że ich nazwa „Synowie Gromu” oznaczała, że byli „gromkimi posłańcami Dobrej Nowiny”.

3. Często słyszymy, że wszyscy apostołowie są absolutnie równi. Pomimo tego, że wszyscy oni mają to samo powołanie apostolskie, to jednak różnili się stopniem zażyłości z Jezusem. Jest Siedemdziesięciu Apostołów i jest Dwunastu, którzy byli najbliżej Pana. Tak samo z grona Dwunastu Apostołów Pan zawsze wyróżniał trzech swoich najbliższych uczniów: Piotra, Jakuba i Jana. Jakub, wraz ze swoim bratem Janem i Piotrem, uczestniczył w cudownym połowie ryb (Łk 5,10), w uzdrowieniu córki Jaira (Mk 5,37), był świadkiem Przemienienia Pańskiego (Łk 9,28) i modlitwy w Getsemane (Mk 14,33). Chociaż Jakub nie odgrywa w tych wydarzeniach znaczącej roli, to jednak on i jego brat odważyli się poprosić Jezusa, aby pozwolił im zasiąść po Jego prawej i lewej stronie w Jego chwale (Mk 10, 35-40), co wzburzyło pozostałych dziesięciu uczniów. Święty Jan Chryzostom tak wyjaśnia ten fragment: Zobaczcie, jak wszyscy byli niedoskonali: zarówno ci dwaj, którzy chcieli przewyższyć dziesięciu, jak i tych dziesięciu, którzy byli zazdrośni o tych dwóch? Ale, jak już powiedziałem, spójrz na ich późniejsze życie, a zobaczysz, że są wolni od tych wszystkich namiętności. Posłuchajcie, jak ten sam Jan, który teraz przychodzi do Jezusa z prośbą, aby go uczynił przełożonym, później przyznaje Piotrowi najwyższą rangę zarówno w głoszeniu kazań, jak i w czynieniu cudów… Jeśli chodzi o Jakuba, to choć nie żył zbyt długo, tak się zapalił dla Boga, że nie zważając na wszystko, co ludzkie, osiągnął niewypowiedzianą sprawność i od razu został uznany za godnego męczeństwa. Wszyscy oni stali się doskonali we wszystkich cnotach; ale wtedy oburzyli się.” (Komentarz do Ewangelii Mateusza).

4. Ewangelia Łukasza podaje następujący osobliwy szczegół Jakub i Jan, synowie Zebedeusza, pytając Jezusa, po tym jak Samarytanie nie pozwolili Panu i jego uczniom pozostać w ich wiosce: Panie, czy chcesz, abyśmy rozkazali ogniowi zstąpić z nieba i pochłonąć ich, tak jak to uczynił Eliasz? (Łuk. 9:54). Pan jednak odmówił, mówiąc, że nie wiedzą, jakiego są ducha, i że On nie przychodzi, aby niszczyć ludzkie życie, ale aby je zbawić. Błogosławiony Teofilakt uważa, że uczniowie nie byli w stanie sprowadzić ognia, ale chcieli, aby Pan szukał odwetu, ponieważ nie byli jeszcze doskonali

5. Ostatnią informacją, jaką przekazuje nam Pismo Święte o życiu świętego Jakuba, syna Zebedeusza, jest to, że poniósł on śmierć męczeńską ze względu na Chrystusa. Został on ścięty na rozkaz króla Heroda Agryppy, niedługo przed aresztowaniem apostoła Piotra. Św. Jakub był więc pierwszym apostołem, który zginął głosząc Chrystusa Zmartwychwstałego. Ze Świętej Tradycji wiemy, że jeden ze strażników, który prowadził Jakuba na sąd, był pod takim wrażeniem jego odwagi i słów, że nawrócił się na chrześcijaństwo i poprosił apostoła Jakuba o przebaczenie. Apostoł zamyślił się, po czym odpowiedział: Pokój tobie! i pocałował go, po czym razem zostali ścięci.

Święty Apostole Jakubie, synu Zebedeusza, synu gromu, módl się za nami do Boga!

.