Hemidesmosomy, szczególnie te przyczepiające komórki nabłonka do ich błony podstawnej, są najściślejszymi interakcjami adhezyjnymi w organizmie zwierzęcym. Ten ścisły kontakt, a także wzmocniona struktura tych kontaktów, jest kluczowa dla ochronnej odporności warstw nabłonkowych. Pamiętasz integrynę α6β4? To jest ta, która łączy się z filamentami pośrednimi zamiast z faktyną. Filamenty pośrednie, jak już zauważyliśmy, nie są dynamiczne, ale tak stabilne, jak tylko może być komponent komórkowy. Są również bardzo silne i służą do wzmacniania integralności komórkowej. Nie jest więc niespodzianką, że filamenty pośrednie i integryna α6β4 odgrywają role w hemidesmosomach.
Odróżniająca cecha hemidesmosomów chociaż, jest elektronowo gęstą płytką. Może być ona traktowana jako wzmocnienie, tak że gdy nabłonek jest rozciągany, komórka nie odskakuje, pozostawiając za sobą część swojej błony. Blaszki zawierają kilka białek, ale głównym ich składnikiem są plektyny, białka łącznikowe, które pomagają wiązać filamenty pośrednie i łączą je ze sobą, a także z innymi elementami cytoszkieletu. Innym ważnym elementem blaszek jest BP230, która łączy blaszki z keratyną. Po stronie zewnątrzkomórkowej, oprócz wspomnianych już integryn, znajduje się jeszcze transmembranowa glikoproteina o nazwie BP180, która również wiąże się z lamininowymi elementami błony podstawnej.
BP230 i BP180 swoją nazwę zawdzięczają pemfigoidowi pęcherzowemu, podnaskórkowej chorobie pęcherzowej charakteryzującej się przewlekłym powstawaniem pęcherzy na skórze. Jest to zaburzenie autoimmunologiczne, w którym nieprawidłowa odpowiedź przeciwciał dotyczy tych dwóch białek hemidesmosomalnych.
.